het is niet eerlijk

[Huugooke]

Het "leven" bedoel ik.
Om te leven heb je nu eenmaal een inkomen nodig, tenzij je van gegoede familie bent en "financieel onafhankelijk" bent. Gelukkig zijn de levensomstandigheden zodanig dat je een massa vrije tijd hebt.
Dacht je dat?
Om het een beetje comfortabel te hebben behoor je al snel tot de categorie van de "tweeverdieners", als je dan nog een gezin moet grootbrengen schiet er op de duur niet veel over van die vrije tijd.
Als dan eindelijk de gouden jaren van de pensioengerechtigde leeftijd aanbreken, en je ontsnapt op tijd aan de verlengde pensioenleeftijd, dan kan je geluk niet op!
Dacht je dat?
Een paar maanden genieten, plannen maken en je hobby van vroeger terug opgraven: al die vergeten projecten terug bovenhalen: eindelijk tijd!
Dacht je dat?
Dan wordt bij je vrouw kanker vastgesteld. En daar draait je leven weer honderdtachtig graden. Ziekenhuis, chemotherapie, de gezondheid van je echtgenote gaat voor alles. Na vele lange maanden stabiliseert de toestand, en weer is er gelegenheid voor rust, plannen, en je hobby.
Dacht je dat nu echt?
Plots gaat je zicht achteruit; je "brilde" al een tijd, maar nu heb je er drie nodig om een detail te zien. Oorzaak: diabetes!
Vergeet je hobby, althans voor een tijdje, want dat zicht "komt wel terug".
Ik ben nu in het stadium dat ik terug even slecht zie dan vroeger ("goed" kan ik niet zeggen) , een hele verbetering toch!
Tijd om de draad weer op te pikken.
Ik durf niet.

[Steven123]

Erg triest verhaal Hugo, jammer te horen dat je al verschillende tegenslagen hebt moeten verwerken.
Ik zou toch willen zeggen 'hou de moed erin' en probeer van elke dag het beste te maken. Ga voor de dingen die je nog in je leven wil doen (of het nu de treinhobby betreft of iets anders), en probeer 'de angst' voor wat er nog zou kunnen komen van je af te zetten.
In het leven heb je geen vat op de situaties die op ons worden afgevuurd, we kunnen er alleen maar proberen 'sterker' uit te komen.

Het is door mij makkelijk gezegd natuurlijk,
toch wens ik u veel sterkte, en dat het tij mag keren...

Groeten
Steven

[Gerolf]

Niet eerlijk ... dat begrijp ik. Een echt antwoord hierop heb ik ook niet.
Gelukkig valt het in mijn eigen leventje voorlopig nog mee.
In mijn vak word ik dagelijks geconfronteerd met de spanning tussen wensen en realiteit:
Bijna alle mensen "willen nog zoveel", maar de werkelijkheid belet soms dingen.
Wat ik daaruit leerde? Toch blijven dromen, blijven "willen". Want als je daarmee stopt, houdt alles op.

[Michiel]

Hoi Hugo,

ik lees uit je bericht verslagenheid, moedeloosheid en angst. En we kunnen je hier nog veel "sterkte" toewensen, maar ik snap heel goed dat je niet zomaar die zware gemoedgesteldheid opzij zet en lichtvoetig gaat beginnen knutselen. Maar kijk een terug op wat je schreef:

Je heb de verantwoordelijkheid opgenomen om actief te werken aan je toekomst, samen met je vrouw, kinderen grootbrengen, en ik mag hopen dat ze goed zijn terecht gekomen. Dat verdient respect, veel respect.

Je hebt je vrouw terzijde gestaan tijdens haar strijd tegen ziekte en angst. Je stond klaar voor haar, je hebt alles opzij gezet om haar te dienen. En ze kwam er weer doorheen. Dat verdient respect, veel respect.

En dan wordt je geconfronteerd door de tijd, je eigen leeftijd, diabetes, slecht zicht... Maar laat je niet kisten door de tijd! Wees trots op wat je hebt bereikt, weest trots op jezelf en kijk om je heen, je vrouw, je kinderen. Ze zullen je bijstaan in je verlangens en je wensen. En als dat modelbouw is, waarom  niet? Go for it! Een schaaltje groter misschien, maar blijf actief en doe wat je altijd had willen doen. Opgeven kan je later altijd nog, maar NIET VANDAAG! 

[Steam.N]

Hugo,

aan de woorden van Michiel, Gerolf en Steven kan ik weinig toevoegen.
Ze slaan de nagel op de kop:
Na al wat je al doorstaan en overwonnen hebt: geef nu je dromen niet op, laat je hoofd niet hangen.
Je bent tot nu toe al zo moedig geweest.  Ga er voor. 

[Durango]

Ook ik kan er weinig meer aan toevoegen. Het enige wat je kunt doen is je dromen niet opgegeven. En als je zicht wat minder is voor Ho probeer dan inderdaad eens een schaaltje groter. Ondanks wat je hebt meegemaakt, probeer er voor te gaan. Het geeft waarschijnlijk ook een vorm van rust.

[Huugooke]

Ik bedank jullie oprecht voor alle opbeurende reacties. "Count your blessings" zeggen ze in 't Engels, en dat zal ik zeker doen, alhoewel ik snel uitgeteld zal zijn.

Nu ik weer het verschil zie tussen een gelijkstroom- en een wisselstroomlok (!) heb ik voorzichtig een paar slapende projecten bovengehaald, maar veel energie heb ik er voorlopig niet voor.
Ik kijk zeker uit naar het grote evenement in de Nekkerhallen, misschien dat de modelbouwlust me daar terug bekruipt.

[doomslu]

Eerst en vooral: kop op Hugo. Je bent nog jong en hebt nog veel modelbouwtijd voor jou.

Wat betreft de 'goesting' ('zin' voor de Nederlanders  ) na de expo in de Nekkerhal: gegarandeerd!
Iedere keer staat het modelbouwen bij mij op 'stop' de maanden voor de expo, maar de week erna is het 'volle bak'. 
Mijn vrouw en mijn jongste dochter hebben het onlangs nog gezegd: zijn brug gaat vooruitgaan na de expo. 

[just4fun]

Jammer genoeg kan ik een beetje uw verhaal inschatten.

Maar, het is hier reeds gezegd, blijf dromen.
Dat mag je niet laten weggaan!
Paul