Terug verder met het leven.

[Peter]

Na een paar zeer moeilijke weken door een val, aansluitend herseninfarkt, overlijden,  met het vorige vrijdag begraven van mijn schoonvader, die ons heel nauw aan het hart lag, wordt het weer langzaam tijd om de draad van het leven en zijn dagelijkse beslommeringen terug aan te vatten.
Bedankt alvast voor degene die ons in deze moeilijke dagen gesteund hebben.
Peter en Jeannine

[argilla]

Van harte welkom terug. Hopelijk voor U komt er nu een rustiger periode aan waarin er meer aandacht kan geven aan de dingen die je lief zijn. en deze kunt verwezenlijken. Duim voor je 

[Steven123]

Ik duim hier ook mee 
Het leven loopt vaak anders dan zoals we het voorzien hadden, we kunnen enkel hopen op het beste en proberen te genieten van elk mooi moment dat we mogen meemaken.

Het beste,
Steven

[Steam.N]

Ook van mijn kant veel sterkte.
Geniet van elk moment, van diegenen die je nauw aan het hart liggen, van de kleine leuke dingen ...

[doomslu]

Welkom terug, Peter.
Het leven is met ups en downs.
Ik hoop dat het nu vooral ups worden voor jou en jouw vrouw.

[Gerolf]

Heel begrijpelijk dat je een tijdje het forum niet bezocht.
Ik heb je wedervaren met je schoonvadervia pm gevolgd en gesteund waar ik kon.
Dementie is momenteel aktueel dankzij "music for life", maar is voor veel mensen en hun omgeving een dagelijkse, moeilijke realiteit.

Misschien zie je het nu nog niet zo, maar er is voor jullie een nieuw hoofdstukje begonnen, waar je terug wat meer aandacht aan elkaar kan besteden.

[Jurgen]

Dementie is een rotziekte. Mijn grootvader had dit ook.
Als je het hebt, dan besef je dat volgens mij niet goed en heb je er weinig last van. Maar voor de mensen die je omringen is dit een moeilijke tijd.
Zelf kon ik het niet meer aan op het einde om mijn grootvader te gaan bezoeken, hij was nog slechts een schim van wie hij was. Vanuit zijn rolstoel starend voor zich uit terwijl je gewoon zag dat hij zich afvroeg wie nu al die mensen rondom hem waren.

Op 1 of andere manier had ik al afscheid genomen van mijn bompa, maar toen hij stierf (4 dagen voor mijn 18de verjaardag nota bene) was dit voor mij enorm moeilijk. Ik was kwaad, echt kwaad. Op wie? Geen idee. Maar ik heb toen wel gezegd dat ik niet jarig was en ben voor mijn part nooit 18 geweest.

Maar ik kan me dus wel inbeelden hoe moeilijk de periode geweest moet zijn voor jou Peter. Hoe erg dit ook klinkt, maar het kan er alleen maar beter op worden, een grote "last" valt nu van je schouders. Al is last uiteraard nooit een juist woord hiervoor.

[Peter]

Ee last zou ik het niet noemen, ook al steek je er veel tijd in.
Het ergste is het gevoel van moedeloosheid en het er machteloos op moeten toezien hoe een geliefd iemand aftakeld, en je niets kan doen om die situatie te verbeteren.
Het is nu wel al enkele dagen geleden, en je begint het wat te relativeren, maar het zal nog wel een tijd duren eer we het goed hebben kunnen plaatsen .
Maar met de steun van onze kinderen, kleinzoon en vrienden (ook van hier op het forum) zal die verwerking wel lukken.

[oebr]

Sterkte Peter !

[Jurgen]

Ee last zou ik het niet noemen, ook al steek je er veel tijd in.
Het ergste is het gevoel van moedeloosheid en het er machteloos op moeten toezien hoe een geliefd iemand aftakeld, en je niets kan doen om die situatie te verbeteren.
Het is nu wel al enkele dagen geleden, en je begint het wat te relativeren, maar het zal nog wel een tijd duren eer we het goed hebben kunnen plaatsen .
Maar met de steun van onze kinderen, kleinzoon en vrienden (ook van hier op het forum) zal die verwerking wel lukken.

Daarom dat ik "last" ook tussen aanhalingstekens gezet heb want dat is het uiteraard niet, maar een ander woord kan ik er niet voor vinden.
Wat je verder verteld is ook gewoon 100% de waarheid. Het is moeilijk om het hele proces te beschrijven, maar het komt erop neer dat je volledig machteloos moet toekijken en dat is moeilijk.

[Gerolf]

Het is moeilijk om het hele proces te beschrijven, maar het komt erop neer dat je volledig machteloos moet toekijken en dat is moeilijk.

Daar ben ik het niet helemaal mee eens, maar dementie is dan ook een aandoening waar ik intussen ruim 27 jaar professioneel mee bezig ben.
Mensen takelen af? Misschien, maar je kan het ook veranderen noemen.
Door mijn ervaring geeft het ook kansen aan de omgeving:
Mensen weten misschien niet meer al de namen van hun achterkleinkinderen, of de volgorde van wat er gebeurd is, of waar ze nu zijn, of ... Maar buiten die "kennis" is er het emotionele: "wat beteken ik voor jou"
Rollen veranderen, mensen gaan meer essentieel met elkaar om. Oude twistpunten hebben geen belang meer, vaak komen mensen veel dichter bij elkaar dan tevoren.
Het is aan de omgeving om die nieuwe kansen te zien, en te willen (be-)grijpen. Dat is een groot deel van mijn job: familieleden helpen om de veranderende situatie niet noodzakelijk als "slecht" te bekijken.

Met excuses voor deze nogal zware uiteenzetting op een modelspoorforum, maar ik wou vooral reageren op het negatieve imago rond dementie 

[Jurgen]

Klopt Gerolf, zo kan je het ook bekijken.
Maar ik denk dat alles ook een beetje afhangt van hoe oud je bent, een kind of volwassen, en of het over je vader/moeder of grootvader/moeder gaat.

Ik was ongeveer 15 (misschien zelfs iets jonger) toen mijn bompa dement begon te worden, dan zie je alles nog altijd in een ander perspectief dan wanneer je bijvoorbeeld 45 bent.

De campagne die nu door Music For Life georganiseerd werd vond ik dan ook een goed initiatief. Veel mensen weten niet wat dementie inhoudt en op deze manier komt dit toch een beetje meer onder de aandacht.