Jeugdherinneringen

[Alberke]

Nu ik tussen het inpakken door zowat lege uren heb, was ik aan het overpeinzen wat ik me herinner van mijn eerste treinreis.
Het moet zowat 1955 geweest zijn en ik was een jaar of zes. Onze reis ging naar de Zoo in Antwerpen! We stonden te wachten op het perron van het station van Bouwel. Telkens ik ergens op een opendeur of zo, de geur van de stoom en kolendamp ruik, schiet me dat beeld te binnen van die (in mijn ogen) zwarte lokomotief met een aanhang van een reeks wagons met allemaal deurtjes. Het waren waarschijnlijk nog Duitse rijtuigen. Kunnen ook GCI's geweest zijn. Er liep op het station een meneer in uniform die de deuren open deed. Op sommige plaatsen deden de passagiers zelf de deur open via het raam.
Het waren compartiment rijtuigen, binnenin houten banken, en wat me zeer intrigeerde was die leren "tong" die onder dat raam hing. Toen mijn vader het dan ook een "tong" noemde sloeg mijn fantasie op hol, ik was er eigenlijk wat bang van. Voor het vertrek sloot de conducteur alle openstaande deuren met een luide "bang". Wat ik me ook nog duidelijk herinner is dat er spleten tussen de vloerplanken waren, waardoor je de sporen kon zien!

[evan]

Ik kan me voorstellen dat dat je jezelf zo'n gebeurtenissen herinnert.   Dat nemen ze jou niet af!

[Alberke]

En er zijn heel wat foto's van de zoo, maar geen enkele van die trein 

[evan]

Lap en naar de zoo kan je nog steeds, maar die treinen van toen, die zijn weg.  Had je het geweten zegt...

[Alberke]

Gelukkig waren er een paar van die rare types die overal treinen gingen fotograferen. 
Leuk detail: op latere leeftijd is mijn vader een echte "trammaniak" (woord van mijn moeder) geworden, die op zijn eentje de steden afreisde waar hij met openbaar vervoer kon geraken. Ook ik werd ingeschakeld als fotograaf van dienst. Met als gevolg dat ik een zeer uitgebreide reeks foto' van trams en bussen heb en weinig van mezelf!

[PeterVG]

Fijne herinneringen, leuk om te lezen.
Station Bouwel is populair deze maand, volkomen terecht trouwens.

20 jaar later was het mijn beurt om vanuit de Kempen naar de Zoo te sporen. Dat was een klasuitstap en meteen mijn eerste grote spoorreis. De beelden van de treinreis zitten voor altijd in mijn geheugen. Ik moet niet veel ouder geweest zijn dan 8. Wat ik me herinner was dat de trein stopte op volle lijn. Kon ik niet begrijpen. Ik dus uit het raampje kijken en wat bleek. Stoppen voor een halte... Herentals Kanaal. Vreemde halte dacht ik, moet voor schippers zijn ;-) Had er helemaal niet bij stilgestaan dat de PIM's koekjesfabriek er vlak naast lag.

Zomaar, een beeldje uit de flickr beeldbank
https://flic.kr/p/iSynn5
https://flic.kr/p/iSvNSg

[Dirky]

Mijn oudste herinneringen van treinreizen zijn ook de houten banken en de kleine deuren. Wat ik nooit zal vergeten is dat ik me afvroeg waarom er op het kleine bordje stond dat ge de deur "ferm" toe moest doen. Waarom niet gewoon toe? (FERME TOE)... Ik wist toen zeker nog niet dat er ook andere talen waren... :-)

[Geert]

Mijn jeugdherinneringen waren de daguitstapjes naar zee.

Later de trein tram bus dagen, heel de dag het land door.

En de Ardennen expres natuurlijk. Een ritje met de trein van meer dan 4uur naar de andere kant van het land

Geert

[Havoc]

Grappig, de eerste treinreis die ik me herinner was ook naar de Zoo. Moet ergens in het lager school geweest zijn. Met een varkensneus, dat zie ik nog. Ik denk dat er veel zijn die hun eerste treinreis de schooluitstap naar de Zoo was.

[Alberke]

De volgende treinervaring ligt me nog iets frisser in het geheugen, alhoewel ik die lang heb proberen te vergeten. De BSD trein!
Ik "lag" in Ludenscheid, en we kwamen aan en vertrokken in Hagen. De wagens waren oude Internationale rijtuigen, en wat ik me er vooral van herinner is de enorme stank die er in hing.
Uit het raam zag je wel nog veel stomers staan, terwijl die bij ons toch al lang gepensioneerd waren. Kunnen ook afgestelde types geweest zijn.
En van daar ken ik "Pericoloso sporgersi" 

[svvander]

Mijn eerste herinnering van een treinreis was naar Perpignan. Ik denk dat ik een jaar of 5 moet geweest zijn. Samen met papa, mama, tante en nonkel naar Canet-plage in het Zuiden van Frankrijk. Wat een avontuur. Het interieur van de wagon kan ik mij levendig herinneren: muf onanje. Ik denk dat ik meer dan 1/3de van de rit geslapen heb.  Ik weet zelf totaal niet meer met welk type trein of loc dit geweest kon zijn. Ik spreek van '83.
Ik heb er nog ergens foto's van liggen. Ik zou ze eens moeten opzoeken. Sindsdien heb ik jaren de trein (zelf in het binnenland) nooit meer genomen. Wij woonden aan de rand van Brussel en al onze verplaatsingen waren met de auto, de metro of de bus. Naar zee gingen we met de wagen (meestal Wenduine). Verre reizen sinds toen altijd met het vliegtuig (niet dat het jaarlijks was). Tot ik een jaar of 10 was en dan gingen we met de wagen naar Bretagne of de Ardèche. Leuke tijden waren dat wel altijd. Echt met de trein reizen, in mijn geval naar Gent, kwam er pas als ik naar de hogeschool ging. Na een half jaar heen en weer pendelen, hadden we dat ook weeral gehad.

En zeggen dat ik dan nog eens een dikke 20 jaar later, zwaar tegen mijn zin, bijna elke dag de trein begon te nemen naar Leuven om te werken. Persoonlijk vind ik het verschrikkelijk om met die Desiro's te reizen. Ik ben soms blij om op nen MS86 of nen MS80 te mogen stappen... ik weet eigenlijk zelf niet waarom.

[Havoc]

"Pericolosi sporgesi"... ik zie ook die bordjes nog hangen aan de ramen. Altijd goesting gehad om zo'n bordje los te vijzen en mee te nemen. Nooit gedaan, te goed opgevoed denk ik. Toen ik in Leuven studeerde ging ik elke dag met de trein op en af. En soms hadden we (we gingen elke dag met drie samen de trein op) zo'n verlof trein voor miliciens. Eigenlijk mocht je daar niet op, maar die was zo goed als leeg en de controleurs zagen niet te nauw. Inderdaad oudere internationale wagons met een muffe lucht. Maar luxe vergeleken met de gewone treinen.... coupes, zachte zetels, stil.

[chef garde]

Mijn leukste herinnering is van mijn 6 jaar, 1985 en schoolvakantie.  Mocht mee met mijn pa, treinbestuurder.  Wat boterhammekes, blikje cola in pa zijn valies en weg!  4 x Brugge - Blankenberge op en af, met een 800.  Ware het niet, mijn pa had mij geleerd hoe je die "opzet", zowel in Blankenberge als in Brugge was het keren van kant.

Als kleine zesjarige met die driewegsleutel in de hand spurten naar de andere kant, stuurpost binnengaan, schakelaars omzetten, heerlijk!!  In Brugge kreeg ik altijd veel bekijks!  Reizigers stonden echt te gapen!  De verwonderde blikken kalmeerden pas als na enkele minuten ook mijn pa toekwam, met die valies én dat blikje cola!

[guy holbrecht]

Mijn eerste treinreis is zoiets als Alberke de zijne, als driejarige met de ouders begin jaren zestig naar de zoo in Antwerpen. Als ik mijn ogen sluit zie ik nog steeds die stomende, dampende locomotief opduiken aan het perron. Ik vermoed toen een type 29. Als klein manneke weet je dat echter niet.  En veel later, als onderwijzer, met mijn hele klas naar de museumbewaarplaats in Leuven. Als ik oud leerlingen tegen het lijf loop, is dan dikwijls de eerste vraag: meester Guy, ga je nog elk jaar naar Leuven en de stoomlocomotieven? En dan moet ik ze teleurstellen. De museumbewaarplaats bestaat niet meer. We hebben nu Trainworld.
Maar de museumbewaarplaats, dat hebben ze onthouden. En ze wisten meteen ook wat steenkool was. Die mannen van de museumbewaarplaats hadden er hun plezier in: kijk mannekes, dat is steenkool voor de stoomlocomotieven. Neem dat maar eens goed vast en pak gerust zo'n klompje mee naar huis om te laten zien aan mama en papa. De terugreis naar Zele verliep in opperbeste, maar redelijk zwarte stemming, want de gekregen steenkool werd als een schat gekoesterd en vastgehouden in de handen tot thuis. Wat er verder met dat klompje steenkool gebeurde, dat weet ik niet, maar er is nooit gereclameerd geweest omdat een ietwat vuile, zwarte kleine van schooluitstap thuis is gekomen.

[trainspottingjr]

Mijn eerste treinreis kan ik me nog perfect herinneren omdat wanneer me met het gezin de trein nemen dit verhaal nog duchtig word verteld soms.

Ik moet geloof ik een jaar of 6 zijn als ik van de goedheilige man een speelgoedtrein op batterijen cadeau krijg, nu als kleine gast speelt ge uren en uren met die trein maar op een bepaald moment waren de batterijen van de trein leeg dus ik als kleine snotter al brabbelend DE PIL IS PLAT. 

Nu op een zomerse dag besluiten mijn ouders en ik inclusief om naar onze kust te trekken, onze treinreis begon vanuit Herentals en verliep zo via Lier , Mechelen ,Gent richting kust. Het gebruikte materiaal was hiervoor een Dubbeldekrijtuig M5 in Bordeaux schildering met locomotief type 21/27. De treinen zaten zeer goed gevuld en met het nodige rumoer sprong ik tussen mama en papa de treinwagon in.

Aangezien Lier de eerste halte was na Herentals en de trein daar halt ging houden riep ik wanneer de trein in het station van Lier tot stilstand was gekomen voor heel de wagon DE PIL IS PLAT.
Alle andere mensen schoten in de lach en dachten wat gebeurd er hier nu tot mijn ouders aan de mensen naast ons de bovenstaande verklaring expliceerde.
Nooit eerder was die rit richting kust zo leuk en wat waren mijn ouders blij dat we toen aan zee aangekomen waren.

Uiteindelijk is hierdoor ook de interesse rond de spoorwereld ontstaan en met gevolg op latere leeftijd waren dus de modeltreinen een logisch gevolg