een lange voor te lezen maar wel een goeie

[raf]

"Kom voorrrrr". Ik schrik van de plotselinge kreet van de man die op het grasveld naast het hondenuitlaatpad staat.
Net op het moment dat ik hem passeerde dacht ik nog, wat een enge man, wat staat hij daar nou in zijn eentje met die wollen grijze muts over zijn oren getrokken op dat grasveld.
Vanuit de bosjes komt er met een bloedgang een enorme stafford tevoorschijn. In een rechte lijn rent hij op de man af, en een centimeter voor zijn voeten gaat hij zitten en kijkt met zijn tong uit zijn mond enthousiast naar zijn baas. "Af", klinkt het streng.
De hond duikt direct plat op de grond. "Blijf", zegt de man terwijl hij met zijn wijsvinger zijn commando kracht bij zet.
De man draait zich om en loopt weg van de hond. Met grote stappen loopt hij mijn richting op.
Het is een hele lange man. Zijn handen zitten diep in zijn zakken gestoken, tientallen gele bladeren verpulveren onder zijn zware bergschoenen.
Ik besef dat ik stil was blijven staan en loop snel verder. "Goedemiddag", zegt de man met een vriendelijke stem die ik niet bij zijn uiterlijk vind passen.
"Goedemiddag". Langs zijn gezicht kijk ik naar de hond die nog steeds plat in het gras ligt. Zijn oren zijn gespitst en wachten duidelijk op het seintje dat hij mag komen.
De man besteedt geen aandacht aan de hond. Ik kijk even om mij heen. In de verte komt er iemand aanlopen.
"Wat een goed opgevoede hond heeft U", zeg ik terwijl ik een knikje maak met mijn hoofd richting de hond.
De man kijkt voor het eerst ook weer even naar zijn hond waarop deze direct zijn hoofd nog iets hoger houdt. Als de man weer wegkijkt zakt het hoofd teleurgesteld weer naar beneden. Nog steeds geen nieuw commando.
"Bedankt, dat is mijn passie. Honden trainen zit in mijn bloed".
"Knap hoor", zeg ik gemeend en maakt aanstalten om weer door te lopen.
De persoon die ik in de verte aan had zien komen lopen is nu heel dichtbij. Het is een jonge vrouw met een Chihuahua aan een riempje. Ze glimlacht naar ons. Ik zie dat haar ogen plotseling blijven hangen op de Stafford in het gras en met een snelle beweging pakt ze direct haar hondje op en houdt deze op haar arm.
"Waarom pak jij jouw hond op?", vraagt de man. Hij fronst zijn donkere wenkbrauwen die hierdoor tegen de rand van zijn muts aangedrukt worden.
"Omdat mijn hond bang is voor Staffords, hij is vroeger aangevallen door een Stafford ".
"Aangevallen?", herhaalt de man.
"Ja, toen hij klein was".
De man kijkt even naar het hondje op haar arm en begint dan hardop te lachen. "Toen die klein was?", buldert hij.
De vrouw glimlacht flauwtjes.
De man blijft lachen. "Die Stafford was zeker al heel oud dan?".
"Geen idee, hoezo vraagt u dat?".
"Nou, jouw hondje heeft de aanval van een Stafford overleefd. Die Stafford zal wel geen tanden meer gehad hebben dan denk ik. Of had hij wel bijtwonden?".
"Nee, ze had gelukkig niks", zegt de vrouw bloedserieus.
De man kijkt haar aan alsof hij water ziet branden en schudt zijn hoofd.
"Aangevallen, zei je toch net?"
"Ik was er erg van geschrokken ", zei de vrouw zachtjes. Ik vermoed dat ze zelf ook wel weet dat dit waarschijnlijk geen echte aanval was geweest destijds.
"Dus als ik het goed begrijp til jij nu je hondje bij iedere Stafford op omdat jij er bang voor bent?".
Ik voel de spanning in de lucht hangen en vraag me af waarom ik hier nog bij sta. Ik heb totaal geen zin om in dit gesprek betrokken te zijn.
Plotseling verandert de houding van de rustige vrouw.
"Laat mij lekker mijn hondje beschermen als ik dat prettig vind", schreeuwt ze ineens. Vanuit het niets geeft ze de man een harde duw tegen zijn schouder waardoor de Chihuahua zijn lip optrekt en hard begint te blaffen.
Ik steek mijn hand op en besluit om snel verder te gaan.
"De man steekt allebei zijn handen in de lucht naar de vrouw met de Chihuahua en zegt: "Rustig maar hoor, ik wist niet dat je kwaad werd".
"Kom Nero wij gaan lekker verder wandelen", zegt de vrouw tegen haar hondje.
Nero, denk ik, en lach in mezelf.
Met gebogen hoofd vervolg ik mijn weg in de tegenovergestelde richting als de vrouw. De man blijft in het midden achter.
Mijn hart slaat een slag over wanneer ik weer die enorme harde kreet hoor: "Kom voorrrrr!".
Wanneer ik achterom kijk zie ik hoe de hond dolenthousiast voor zijn eigenaar zit. De man aait hem en zegt: "Braaaaf Peertje".
Peertje! Hoe komt die erop denk ik.
De volgende dag zie ik de man stomtoevallig voor de tweede keer lopen. Peertje loopt dicht naast hem.
Hij steekt zijn hand naar mij op. Ik zwaai terug en loop snel door.
Vanuit een zijweg komt de vrouw met de Chihuahua aangelopen.
De man ziet haar ook aankomen. Vliegensvlug tilt hij zijn Stafford op. Een hand onder zijn buik en een hand onder zijn hals. De Stafford hangt gewillig in zijn armen als hij de vrouw met de Chihuahua passeert. Zijn gezicht strak in de plooi.
De vrouw laat haar Chihuahua op de grond lopen en kijkt naar dit vreemde tafereel met verbazing in haar ogen. Op het moment dat ze elkaar passeren zegt de man tegen zijn hond: "Niet bang zijn Peerke, alles komt goed".
"Wat doe je nou toch achterlijk", zegt de vrouw met een veel te hoge stem.
"Ja sorry, maar ik ben weleens aangevallen door een vrouw met een Chihuahua en sindsdien ben ik een beetje bang geworden.

[thor]

lang verhaal, maar lekker. goed gevonden

[Johnnytrein]

Geweldig verhaal