LX1920: Brussel-Luxemburg anno 1920 in schaal N

[Michiel]

De Peco wissels hebben een belangrijk nadeel. De wisseltongen voeden de aanliggende rail. De tongen zijn dus ook een elektrische schakelaar. Werkt prima wanneer de wissel nieuw is, maar op termijn, door corrosie, verf, lijm, stof en vuil wilt dat elektrisch contact snel problematisch worden. De wissel krijgen dan kuren, en wij gaan ons ergeren aan haperende locs.

Dat kan allemaal vermeden worden door zogenaamde "back feeding". De wissels worden langs de achterkant van de tongen extra gevoed door bijvoorbeeld een draadbrug. Ik heb dus langs onder een deel van het bielzenbed weggesneden om er een contactbrug te kunnen solderen. (Meer tijd had ik gisteren niet)

Deze ingreep heeft wel een vervelende konsekwentie: het puntstuk KAN kortstondige kortsluitingen veroorzaken. Maar ook daarvoor is een oplossing. Maar dat is voor later.

[SuSke]

Michiel, de puntstukken van je wissel worden nu gepolariseerd door de aanliggende tongen, neem ik aan.
De kortsluiting kan je vermijden door de rails naar het puntstuk tussen de doorverbinding en het puntstuk door te slijpen en het puntstuk afzonderlijk te polariseren. Je kan het puntstuk aansluiten aan de 2 kruisende draden.
Deze ingreep is vergelijkbaar met deze die nodig is op de "oude" tillig-wissels om ze DCC vriendlijke te maken.

succes, want het is priegelwerk in N

[Michiel]

Frans, je hebt gelijk, ik heb het overwogen, maar ik wou na afwegen het zelf polariseren van de wissel vermijden wegens bijkomende complicaties, risiko's en kosten. De wissel werkt prima als insulfrog (geïsoleerd puntstuk), maar ik moet ervoor zorgen dat het loopvlak van een wiel niet tegelijk beide spoorstaven kunnen raken. Dat KAN soms eens geburen, maar mits wat micro-vijlwerk op de juiste plaats kan dit voorkomen worden.

[Michiel]

Vele jaren geleden zag ik Ervin met z'n Antwerpen-Centraal elke wissel afzonderlijk van draadjes voorzien. Ik dacht toen: "man man, is er hier iemand paranoïde geworden?" Maar nu, vele jaren later, heb ik geleerd. (Ja, ik hoor je denken, Michiel? Leren? Nah!) Een metalen raillasje willen na velen jaren wel eens de rol van isolatielasje uitoefenen (ervaring!); corrosie, verf, lijm... je kent het wel. Deze baan moet 20+ jaar mee, dus... elke individuele wissel wordt van draadjes voorzien. Ervin had gelijk! 

[Gerolf]

Je moet inderdaad niet rekenen op raillassen om stroom te geleiden.
Die zijn prima om rails in dezelfde lijn te houden, maar meer niet.

Bij mij heeft ook elk stukje rail een gesoldeerde aansluiting 

[efl045]

Dat noemen ze scheiden van functies: raillasjes zijn een puur mechanische verbinding net alsof solderingen (van draden) puur elektrische verbindingen zijn en daarom best voorzien worden van een trekontlasting (wat ook maar al te dikwijls vergeten wordt...).

[Michiel]

Maar bij met door-de-weekse treinset wordt de metalen raillas beschouwd als beide rollen vervullend, in contrast met de isolasielas. En dan wordt je tapijtrijder en nog steeds vervullen ze de beide rollen. Je bouwt je eerste (paar) modelbanen en dan begint het na vele maanden (bij sommingen zoals deze hier jaren) pas te dagen. Lang draag je mee dat de metalen railassen een degelijke elektrische verbinding geven, zolang ze maar goed klemmen. Zo worden ze ook verkocht.

Maar voor een vaste baan?... inderdaad: de raillas zorgt voor de mechanische klemming (behouden van de uitlijning), maar het elektrisch contact van elk railsegment wordt best via soldering doorgevoerd.

[Steam.N]

Klopt.
Vandaar dat ook bij mij véél draadjes gesoldeerd worden: elke sectie krijgt rechtstreeks voeding.

[Dirkh]

Ik kan alleen maar Jean bijtreden, je kan beter een paar draden meer leggen dan achteraf te ondervinden dat je contact problemen hebt. Bij mij zijn de raillassen nog eens extra gesoldeerd, enkel bij lange stukken zit er telkens een raillas los zodat daar de uitzetting of het krimpen van de rails kan opgevangen worden. Maar daar is dan wel elk stuk apart voorzien van de nodige voedingsdraden.

[Gerolf]

Raillassen soldeer ik nooit. Die beschouw ik als louter mechanische verbinding.
Bij mij heeft elk stukje spoorstaaf een gesoldeerde draad.

[Michiel]

Binnen een bloksector soldeer ik de metalen raillassen (met flexible rails is het aantal meestal erg beperkt), en voed deze sector met 1 draad. Wissels soldeer ik nooit vast, want die moeten er zonder teveel schade terug uit kunnen bij defect.

Ondertussen heb ik de ringleiding aangebracht in het schaduwstation. Ringleiding dekt niet meteen de lading, want het is een rechte lijn. Maar soit, ze loopt tussen de twee opstelbundels en dient als centrale voedingslijn. De rails ligt hier allemaal los ter illustratie. Enkel de achterste 3 sporen liggen kwasie definitief.

[59erke]

Proper werk Michiel,

Ik zie ook dat je de draadjes aansluit op de ringleiding met behulp van lusterklemmen.
Geeft dit een goede verbinding ?

[Michiel]

Wanneer dat met zorg en aandacht gedaan is, geeft dat een goede verbinding. Zie de meeste printplaaten, modules and decoders; deze hebben ook draadklemmen, en dat werk prima. Maar mocht het toch problematisch contact opleveren (wat ik niet verwacht) kan ik nog steeds solderen.

[Michiel]

Het is een mooie dag: de eerste trein reed vandaag over de eerste sporen van het schaduwstation in opbouw. Analoog voorlopig, maar het feit is daar!

(klik op het plaatje voor het filmpje)

[Steam.N]

Proficiat, Michiel!
Ik ken dat gevoel om een eerste trein te zien rijden 
Geniet er van !