Dedju toch ....

[Jef]

Maakt niet uit hoe die werkt. Kan jij als ze een smartfoon met die app onder je neus duwen 100% garantie geven dat de smartfoon waarop die "app" staat:
- niet met software die de transactie onderschept is uitgerust?
- dat het werkelijk die app is die erop werkt en niet een andere app die er hetzelfde uitziet?

Als dat niet 100% is op die 2 vragen dan is dat niet veilig.

Ik ben geen voorstander van eender welke "app". Zeker niet op smartphones. En ook niet van contactloos betalen. Op het werk is het binnekort 10 cent voor een tas koffie, enkel contactloos te betalen via je bankkaart. Niet je maaltijdcheckes kaart die je van het bedrijf hebt. Dus ik ga die machines niet gebruiken. Het gaat me niet om de 10 cent die ik héél redelijk vind en waar ik geen probleem mee heb om te betalen. (als de koffie beter is dan wat er nu uit komt) Maar met contactloos betalen is reeds vele malen aangetoond dat dit niet veilig is en dat transacties onderschept kunnen worden en daarna er transacties naar andere rekeningen kunnen mee gedaan worden.

Informeer je eens voor je blindelings op trens springt. Als het misloopt, dan zal de bank niet zeggen "dit systeem dat we aangeboden hebben was niet veilig". Dan zal het jouw fout zijn en je bent je geld kwijt.

Dus je weet niet eens hoe het werkt, maar komt wel met een hele uitleg van hoe het allemaal zou kunnen misgaan... Straf! Maar toch vermoedde ik het al.
Wel beste vriend, informeer jezelf eens eerst goed voor je zomaar blindelings dingen begint af te breken waar je geen flauw benul van hebt. Want zo kom je niet echt intelligent over, integendeel...



Voor de "ouderen" (mijn woorden niet hé Rudy ) onder ons die het systeem niet kennen:

- Je moet dus nooit iets ingeven op de telefoon van iemand anders. Je werkt steeds op je eigen telefoon.
- De Bancontact app moet geïnstalleerd zijn op beide telefoons (die van koper en verkoper). Contact met "dubieuze apps die ze daar zelf hebben opgezet" is daardoor onmogelijk.


Het werkt als volgt:

- De koper en verkoper openen elk op hun telefoon de Bancontact app.
- De verkoper tikt het bedrag dat hij wil ontvangen in op zijn telefoon, zo bekomt hij een QR-code op zijn scherm. (Zo'n zwart vierkantje op een witte achtergrond.)
- De koper scant met zijn telefoon die QR-code en krijgt automatisch op zijn telefoon het bedrag dat naar de verkoper zal gestuurd worden.
- Is het bedrag correct, dan bevestigt de koper de transactie en geeft als extra beveiliging zijn persoonlijke code in. Zolang de koper zijn code niet intikt zal er geen geld naar de verkoper gaan.

Meer is het niet. Het is simpel, veilig en gemakkelijk.
Het zoeken naar een bankautomaat om geld af te halen is niet meer nodig.
Een bankkaart "om in dat bakske" te steken hoef je ook niet meer op zak te hebben. Zo vermijd je tevens diefstal door "contactloos betalen". Maar daar bestaan tegenwoordig ook al beveiligde portefeuilles en kaarthouders voor om dat tegen te gaan.

[Stieven76]

Weten jullie wel hoe de bancontact/payconic app werkt eigenlijk? Je moet daar niets voor doen of ingeven op een ander zijn smartphone.
De verkoper vult het bedrag in dat hij wenst ontvangen en de app maakt daar een QR code van. Dan scan jij die code met de app op jouw eigen telefoon, kan je alles nog eens nakijken en dan de betaling bevestigen. Bijna hetzelfde als je met je online bankieren werkt. Je krijgt dan beide, elk op zijn eigen app, een bevestiging als de transactie gelukt of mislukt is. Echt veel simpeler kunnen ze het niet maken denk ik.
Ik persoonlijk gebruik dit zeer veel: onder collega's, in de frituur, in de skydive club en op een aantal andere plaatsen. Geen gedoe meer om eerst nog langs een bancontact automaat te moeten omrijden.
Wel op voorwaarde dat je natuurlijk de originele  bancontact/payconic app gebruikt. Als mensen moesten afkomen met één of andere exotische app zou ik afhaken

Contactloos betalen is dan weer iets anders, dat zijn die bankkaarten met NFC op. Dan moet je voor bedragen minder dan €20 of €25 geen pincode ingeven. Had ik ook op mijn maaltijdcheque kaart staan maar heb ik uitgezet, ik moet dus altijd mijn pincode ingeven, ook met mijn bankkaart.

Edit: de Jef was me voor 

[mardig23]

Met regelmaat van de klok duik ik de haven van Antwerpen in, om foto's te maken van treinen, maar ook van schepen.

Na lange tijd vrij te hebben kunnen vertoeven aan de Deurganckdok, op enkele door liefhebbers gekende plekjes, ben ik dit weekend tot de constatatie gekomen dat alles nu vakkundig is dichtgetimmerd.
Zelfs langs de scheldebedding kom je niet meer dichter dan 250 meter...

Het dichtste dat je nog bij de dok kon komen was dit:



Waar ik vroeger zat, was hier :

[svvander]

Morgen zal een iets of wat vreemde dag worden voor mij en mijn familie. Mijn stiefvader werd al een tijdje behandelt met chemo. Maar deze sloeg niet aan en nu is besloten om over te gaan tot operatie. Morgen is het zover. Dan zal mijn ma in het beste geval te horen krijgen, dat er nog hoop is. Al betwijfel ik ten zeerste dat ze dit morgen al gaat te horen krijgen. Ik weet eigenlijk niet wat het moeilijkste gaat zijn: het feit dat er abrupt een datum en termijn zal genoemd worden of het feit (en dat besef ik eigenlijk nog maar enkele weken), dat mijn moeder er helemaal alleen gaat voorstaan. En het klinkt misschien egoïstisch, maar ik ben niet klaar om mijn ma op te vangen als ze er alleen voor staat. Ik heb een gezin met relatief jonge kinderen en een drukke job, waar ik mij dagelijks moet bewijzen (nu ja moeten is veel gezegd, ik besef maar al te goed dat het anders ook kan...) en jullie hebben ook moeders gehad, dus ik moet jullie niet vertellen dat het niet altijd van een leie dakje loopt.

Pluk de dag, geniet van het leven. Dit was als student mijn lijfspreuk. Maar nu? Ik kan alleen maar voor het beste hopen, voor wat er morgen komt.

[mardig23]

Ik wens jullie morgen, en alle dagen daarna, het allerbeste Sven.

[doomslu]

Ik wens jullie morgen, en alle dagen daarna, het allerbeste Sven.

Ik ook. We hopen het beste, Sven.

[steamdriven]

Veel sterkte, Sven en Co en tijd brengt raad.

[perk]

Sven,

je verhaal klinkt bekend.    Mijn vader is 3 jaar geleden overleden aan complicaties na een operatie, na een lang verblijf op intensieve.  De operatie zelf was goed gegaan, maar zijn longen konden het niet meer aan.   Ik heb daarna ontdenkt dat mijn moeder dementie heeft, dus gedwongen verhuis en verkoop van alles, rusthuisopname, etc etc.    Hij had verwacht maar een paar weken in het hospitaal te blijven, dus niets was voorbereid.   

Er komt een moment dat kinderen moeten gaan zorgen voor de ouders/partner en de rollen omgedraaid worden.  Soms moet je onaangename beslissingen nemen want jij bent plots 'de ouder' in de relatie.

Het lastigste vind ik dat mijn moeder in de home wel goed leeft, maar zonder mijn vader is dat leven eigenlijk terug gebracht naar een korte wandeling en de hele dag TV.   

Ondertussen is mijn vrouw ook ernstig ziek (ook al paar jaren).   Ik heb oudejaarsnacht met haar doorgebracht op de spoed in Mechelen (en de week erna in het hospitaal)
Mijn gezondheid is ook aan het wankelen gegaan door alle stress.

Dat coronavirus jaagt me de daver op het lijf want we zijn allemaal kwestbaar hier. 

Ik ben blij voor elke dag dat ik niet naar de spoed moet.   

Dus reken er maar op dat we nu terug volgens het 'pluk de dag' motto leven.   10 jaar geleden was dat anders.

Patrick

[Metpetergaathetbeter]

een gevoel/een ervaring die velen van ons helaas op vergeef mij iets "oudere" leeftijd overkomt.......zekerheden/fijne dingen die verdwijnen/vervagen.

Dingen waar je je niet geen zorgen hoefde over maken, overvallen je.........of je nu wil of niet.Ze zijn er opeens.......Je ouders hebben steeds goed voor je gezorgd .......ook daarvoor wil je "minstens" even goed iets terugdoen(of liefst beter)

.Vaak kom je dan al eens in conflict met hen om redenen dat ze "geen kinderen zijn",dat ze er vaak andere", een "vreemdere/niet rationele kijk hebben op zaken/gebeurtenissen.

Veel sterkte de komende dagen/maanden en hopelijk loopt alles goed af en blijf die dagen nog altijd plukken

[Alberke]

Iets wat ons op de één of andere manier allemaal overkomt. Ik heb 2 jaar lang voor mijn zieke vrouw gezorgd, ik zag ze aftakelen tot ze nog een schaduw van zichzelf was. Na 40 jaar huwelijk liet haar dood een gapend gat in mijn leven. De mens past zich aan, het kan wat duren, maar je vat de draad weer op.
Maar het lot, of het "leven", kent geen genade. Net een jaar geleden kreeg ik een maagbloeding, en ik heb een paar weken dicht bij de dood gestaan. Na een lange herstelperiode (ik moest terug leren lopen) leek alles weer normaal, tot ik hoorde dat ik kanker had!
Dit type is voorlopig behandelbaar, vandaar dat ik nieuwe hoop had. Ik pikte de draad weer eens op en voelde me redelijk gerust in mijn bestaan. En nu kreeg ik het bericht dat ik het appartement waar ik (wij) 48 jaar woon moet ontruimen. En daar gaan we weer, op zoek naar een geschikte en betaalbare woonst, en dat is niet simpel! Je kan je voorstellen dat ik (wij) op die jaren een boel dingen hebben verzameld. Dat betekent opruimen, afscheid van herinneringen nemen. Alleen al de honderden boeken van mijn vrouw. Ze was stadsgids in Antwerpen en haar bibliotheek bestaat dus uit naslagwerken over de stad en cultuur en kunst. Probeer er maar eens vanaf te geraken!

[just4fun]

Sven, veel sterkte in de komende tijd.
Paul

[rgp]

Sven,

Veel sterkte, want je zult het nodig hebben.  Maak niet de fout van te denken: "ik kan het alleen wel aan" want dan ga je gegarandeerd tegen de muur en de grond.
Binnen een paar dagen is het 2 jaar geleden dat ik mijn moeder verloor aan kanker: ze heeft er 12 jaar mee rondgelopen; ik had een zeer goede band met haar.
Ik dacht dat ik het aan kon: op 4 jaar: zelf scheiden, geen contact meer met de dochter (haar twee dochters - mijn kleindochters zie ik niet), gespannen relatie met mijn zieke vader en een huis te verkopen. Het gevolg: 9 weken thuis en toch terug gaan werken om iemand een plezier te doen.
Sindsdien met kleine stapjes mentaal genezen, maar fysiek nog steeds niet in orde.
In juli laatsleden heeft mijn vader, met wie ik eigenlijk al 45 jaar een gespannen relatie had (nooit goed genoeg kunnen doen) op hun huwelijksverjaardag (ze zouden die dag 62 jaar getrouwd zijn geweest) euthanasie gevraagd.  Een opluchting.  Eindelijk rust, niets meer moeten bewijzen en de dag nemen zoals hij komt.
Nu nog tot 1/5/2021 het op het werk uithouden (ik doe het werk wel graag, maar ben steeds zo moe dat ikzelf vind dat het niet rap genoeg gaat) en dan pensioen. En hopen om dan nog zoveel mogelijk jaren te genieten (niet te leven).
Sven, laat je dus bijstaan als het nodig is; bijstand vragen mag geen taboe zijn!

Roland

[Michiel]

Wanneer men wat ouder wordt (en dat zijn we hier zowat allemaal), hebben we allemaal wel die periodes meegemaakt dat alle ellende tegelijk op je afkomt. En als je er dan midden in zit, en het allemaal uitzichtloos lijkt, zinloos zelfs, dan heb je een grondige goesting om alles laten vallen, je willen verbergen en vergeten dat het echt is.

Ook ik, maar dan kijk ik om me heen, en zie mijn kinderen, mijn vrouw, mijn ouders... En zie dat ze mij meer nodig hebben dan wat anders. En dan wil ik voor ze klaar staan. Helpen, en toeverlaat zijn. Een ankerpunt, want dikwijls zitten zij dan met nog meer vragen en onzekerheid dan jezelf. En dat geeft mij kracht. Als rots in de branding, naasten helpen om samen door de moeilijke periode de te komen. En zo helpen we elkaar, want ik heb hen nodig om mij zin en kracht te geven om door te gaan. Keer op keer weer, want de klappen, en de zorgen komen regelmatig terug, als golven rollend op het stand. En dan sta ik ook telkens weer klaar, als een rots...

En zo heeft ieder zijn methode om door de storm te komen. Hulp vragen is geen schande, maar een teken van een wil om er weer bovenop te komen. Kwestie van door te gaan, en elkaar te helpen. Want waar doen we het anders voor?

[svvander]

Bedankt voor de steun mannen... ondertussen wachten we nog steeds. Een uur geleden waren ze nog bezig met opereren.

[Alberke]

Zojuist afscheid genomen van mijn jarenlang opgebouwde (en gebruikte)  verzameling filmapparatuur. Gelukkig heeft het Filmmuseum ondanks de crisis toch de tijd gevonden om het op te halen. Dat is dan een stuk van mijn leven dat niet mee moet verhuizen.