Foto's nemen

[Huugooke]

Maar mijn punt is dat je dit met een zakcamera, of hij nu van de supermarkt komt, of een hele dure van een beroemd merk, NIET KAN NABOOTSEN.

Bedoel je mijn 6 fotos in dit draadje? De eerste 4 kan ik perfect nabootsen met Panasonic Lumix pocket camera van m'n moeder hoor.  De laatste 2 zijn inderdaad onmogelijk, die zijn gemaakt met een gespecialiseerde macro lens.  Deze 2 waren gemaakt om heel duidelijk het verschil te laten in diafragma.  Op een macro lens is dit zeer uitgesproken en dat kan ik met een pocket niet nabootsen, zelfs niet met een DSLR met generieke lens.

Die tweede druppelfoto kan je misschien nadoen met die Panasonic, maar dan zonder die onscherpte.
Leuk fish-eye effect trouwens.

[Huugooke]

# de Sony-Alfa is een SLT-behuizing/-body:  Translucent Mirror met beeldsensor van DSLR-formaat:  reactietijden van SLT zouden (dixit Sony) sneller zijn dan van een (vergelijkbare) DSLR.          SLT = vaste, doorzichtige spiegel voor ultra-snelle foto's...(ja, ja) .
# Sony heeft SteadyShot = beeldstabilisatietechniek & beeldsensor Exmor CMOS APS-formaat (H of C...?) (waarvan sprake in bovenstaande berichten...) en ook nog TTL-fasedetectiesysteem !  'k Weet alleszins dat dit Trough-The-Lens-systeem zich onmiddellijk nuttig maakt in combinatie met een compatibele Sony-externe-flash... , wat wel zooooooo handig is ..... .             

Ja, allemaal "techno-speak" in de digitale fotowereld. Ze moeten daar niet onderdoen voor de computerwereld.
Het model dat je gekocht heb is wat ik beschreef als die waar de spiegel alleen dient voor de instelling, en niet om het beeld te bekijken.
Hoe zit het met zo'n "echte" spiegelreflex?
Toen er nog alleen maar met film kon gefotografeerd worden was het moeilijk om
a/ scherp te stellen
b/ de opname juist te kadreren, dat wil zeggen: je wist niet zeker wat er op je film terecht ging komen.
Daarom heeft men de reflexcamera uitgevonden. Achter de lens zit een spiegel, die reflecteert (=reflex!) het beeld via-via  op een matglas, zodat je ziet wat de lens ziet. Zo kan je de lens perfect instellen en ook perfect je beeld "kadreren".
OP het moment dat je de ontspanknop indrukt wipt die spiegel omhoog zodat het beeld op de film kan vallen. Uiteraard zit daar nog een sluiter tussen die bepaalt hoelang de film wordt belicht. Zo'n camera wordt trouwens een SLR (Single Lens Reflex) genoemd: enkele lens reflex dus (omdat er ook reflexen zijn met twee lenzen).
Bij de opkomst van de digitale technologie heeft men gewoon de film vervangen door een "sensor", en het principe bleef hetzelfde. Die noemt men een DSLR (=Digital Single Lens Reflex)
Nu is het wel onnozel dat men met die camera's eerst een foto moest nemen om het resultaat te zien, terwijl je met die zakcamera continu het resultaat ziet.
Daarom heeft men de "Live view" uitgevonden: de spiegel klapt nu omhoog, de sluiter gaat open, en het beeld wordt nu naar je scherm gestuurd. Als je een foto maakt gaat de sluiter terug dicht, de spiegel naar beneden, de camera stelt zich in, de spiegel klapt omhoog de sluiter gaat open voor de berekende tijd, de spiegel klapt terug. Oef!
Bij die Translucent Mirror blijft die spiegel netjes staan, hij is immers translucent, dwz (gedeeltelijk)doorzichtig. Een deel van het licht wordt afgebogen voor de instelling, het meeste gaat naar de sensor. Op die manier kan die camera razendsnel opnames maken.
Steady Shot is het opvangen van het "gebibber" van de fotograaf. De sensor beweegt mee met de bewegingen van de fotograaf en zo blijft het beeld stabiel (er).
Dit in tegenstelling met een stabilisatiesysteem waarbij in de lens bepaalde gedeelten "meewiegen" om zo stabilisatie te bekomen.
Die Exmor is de computerchip die je beeld van de sensor behandelt.
Het beeldformaat (het "negatief"; de oppervlakte van de sensor) is APS-C. Wat op de lens staat heeft als 35MM equivalent een waarde die 50% hoger ligt. Een 50mm lens op een "full-frame" of een 35mm camera zou op jou camera een 75 mm lens zijn.

[Havoc]

Even enkele zaken die al aangehaald zijn verder toelichten:

Beeldstabilisatie: Waar het hier om gaat is dat men het bibberen van de fotograaf "compenseert". Er zijn 3 belangrijke en verschillende systemen in gebruik.
1: lens stabilisatie: in de lens zit een electronisch systeem dat de bewegingen van de lens detecteert. Dit systeem stuurt dan een optisch stuk (aantal lenzen) aan en beweegt dat zodat het beeld dat op de sensor valt "stilstaat". Dit is wat vooral canon en nikon gebruiken. Voordeel is dat het systeem aangepast is aan elke lens op zich. Nadeel is duidelijk, dit systeem moet in de lens zitten en voor elke lens opnieuw aangekocht/betaald worden.
2: in-body stabilisatie: hier is er een vergelijkbaar electronisch systeem in de camera zelf ingebouwd. De trillingen worden niet gecompenseerd door enkele lenzen te bewegen maar door de sensor zelf te bewegen. Grote gebruiker is sony. Voordeel is dat dit onmidddelijk met alle lenzen werkt, ook antiek van 50 jaar geleden. Nadeel is dat het niet optimaal ingesteld kan worden voor elke lens en dat de bewegingen beperkter zijn.
3: volledig electronisch: verschillende beelden van de sensor worden door een processor netjes terug over elkaar gelegd. Vooral in compacts/gsm's. Voordeel is dat er geen moeilijke mechanica of optica bij te pas komt, enkel slim programeren en cpu power. Nadeel: minder performant dan de 2 vorige.

Wat is nu het gevolg? Omdat de onwillekeurige bewegingen gecompenseerd worden geeft dit een beetje hetzelfde effect als een statief gebruiken. Dus kan je ofwel een langere sluitertijd gebruiken, ofwel een lagere iso, ofwel een kleinere lensopening vergeleken zonder stabilisatie. bij zo'n systeem wordt meestal vermeld hoeveel stops er gestabiliseerd worden. Dat wil zeggen hoeveel "stappen" je iso, sluitertijd of diafragma kan puchen tov geen stabilisatie.

Dus als je om geen bewegingsonscherpte te hebben met een 50mm lens een sluitertijd van 1/50 moeten gebruiken zonder stabilisatie kan je met een 2-stops stabilisatie 2 stappen "verder gaan". In het geval van sluitertijd is dat dan trager: 1/50->1/25->1/10. Dus als al het andere gelijk blijft (je drinkt geen liters koffie bvb) dan kan je zonder stabilisatie 1/50 gebruiken en met 1/10. Die winst kan je dan gebruiken om bvb de iso lager te zetten zodat je minder ruis hebt. Of je kan het diafragma wat verder dichtdraaien om meer scherptediepte te hebben.

Waar moet je mee opletten: stabilisatie en statief gaan niet altijd samen. Omdat de electronica geen beweging detecteert gaat die toch denken dat er iets moet gebeuren. Dus krijg je minder scherpe foto's. Ook als je bvb bewegende voorwerpen in de zoeker aan het volgen bent zoals bij sport of spelende kinderen. Daarom zijn er verschillende types stabilisatie mogelijk. Dit is afhankelijk van systeem/lens etc. Lees de handleiding van je toestel/lens want daarin staat welk type wanneer te gebruiken. Test dit ook eens voor je belangrijke opnames maakt.

De semi-automatische modes. Dit zijn belichtings modusen en hebben niets met het scherpstellen te maken. Meestal zijn er 4: PASM.
P: program: de camera doet alles volledig automatisch. Hij kiest meestal in functie van de lens/brandpuntsafstand en de door de gebruiker ingestelde iso een combinatie van sluitertijd en diafragma op basis van de lichtmeting. De meeste toestellen laten de gebruiker toe om met een scrolwiel of zoiets een andere combinatie te kiezen. Dat kan je doen omdat je weet dat de keuze niet ideaal is voor je onderwerp. Je kiest dan bvb een sneller sluitertijd als je onderwerp beweegt of een kleiner diafragma als je meer scherptediepte wil.
A: aperture (diafragma) voorkeuze. Jij kiest het diafragma en de camera stel de sluitertijd in rekening houdend met de ingestelde iso waarde. Heel handig als je bvb treintjes fotografeert op een beurs. Meestal wil je een goede controle over de scherptediepte in dat geval. Je wil niet dat de camera een te grote lensopening kiest en dat het grootste stuk van je foto onscherp is. Dan stel je het diafragma zelf in en laat de camera de rest doen. Natuurlijk als je geen statief hebt moet je toch wel opletten welke snelheid hij kiest en eventueel de iso hoger instellen zodat je geen bewegingsonscherpte krijgt.
T soms V: sluitertijd voorkeuze. Eigenlijk hetzelfde als hierboven maar als sluitertijd belangrijker is dan scherptediepte. Bvb als je de voetbalkunsten van de kleine wil vastleggen. Met een scherptediepte van 50m ben je dan niets als dat een sluitertijd van 1/4 seconde geeft. Dus je wil minstens 1/250 en als dat niet kan omdat je lens niet genoeg licht binnenlaat zal je de iso moeten hoger instellen.
M: doe het zelf en trek uw plan. Hier moet je zelf diafragma en sluitertijd instellen. De lichtmeter van het toestel helpt je door aan te geven of het goed is (lees de handleiding) of je gebruikt een losse lichtmeter.

EDIT: stabilisatie en statief eruit gehaald
EDIT2: anders geformuleerd

[Sattrickske]

Perfect uitgelegd door Johan!

Enkel de stabilisatie en het statief is een fabeltje (althans voor Canon IS en Nikon VR).  Een misvatting die via het Internet ontstaan is.  Geen enkele van de manuals van m'n lenzen zegt dat ik statief en stabilisator niet samen mag gebruiken.  Er staat enkel dat het zinloos is om de stabilisator aan te laten met een statief, er wordt enkel meer batterij verbruikt voor totaal geen meerwaarde.  En inderdaad ik laat m'n IS dikwijls aanstaan (uit pure luiheid) wanneer de lens op een statief gemonteerd is en het doet niets af aan de foto.  De stabilisator in de lens werkt door een serie compensatie lenzen die beweging tegenwerken, die van Canon 'merken' dat ze op een statief staan (omdat ze geen vibraties meer meten) en doen bijgevolg niets.
Ik ben ervan overtuigd dat voor modellen waar de stabiliser in de camera zit hier ook geen probleem mee gaan hebben.

[Havoc]

Even toch nog iets over lichtmeting.

In een vorige post al gezegd dat lichtmeting zo werkt dat een correct belichte foto van een 18% grijs vlak een vlak geeft dat perfect midden tussen wit en zwart ligt. Maar hoe meet je nu licht en waar op letten?

De eerste methode en indien correct gebruikte ook meest correcte is die van "invallend licht". Hiervoor heb je een losse lichtmeter nodig. Die heeft dan zo'n melkwitte halve bol waar de lichtmeter achterzit. Je moet die bol naar je camera richten en in het licht houden waar je onderwerp in zit. Die bol zorgt ervoor dat de lichtmeter al het licht dat op je onderwerp valt in rekening brengt en daaruit berekent hij welke combinatie van belichtingsparameters (iso, f-stop en sluitertijd) een correcte belichting geven. Deze meting is enkel afhankelijk van het licht dat op je onderwerp valt, niet hoe jouw onderwerp eruit ziet, welke kleur het heeft, of het voor een heldere of donkere achtergrond staat etc. Alles wat in hetzelfde licht staat als waarin je gemeten hebt zal "correct" belicht zijn. Witte voorwerpen zullen wit zijn, de zwarte zwart en die die 18% grijs zijn zullen perfect tussen de 2 vorig in vallen.

Ideale manier van meten maar enkel met een losse lichtmeter mogelijk. (*) Waar moet je op letten: je moet in hetzelfde licht meten als je onderwerp zich bevindt. Dus niet onder de bomen als je onderwerp in volle zon staat of omgekeerd. Je moet de lichtmeter naar de lens richten, niet naar de grond of de zon.

De andere manier is "gereflecteerd licht" meten. Dit is wat alle camera's doen. Enig "probleem" is dat deze manier van meten afhankelijk is van hoe en hoeveel licht jouw onderwerp reflecteert (naar de lens toe). Hierdoor kan je soms in de problemen komen als je blindlings op je camera vertrouwt. Hoe werkt het? De camera meet de hoeveelheid licht die door de lens binnenkomt. De camera rekent nu de belichting uit alsof deze door een egaal 18% grijs vlak dat volledig je beeld vult zou weerkaatst worden. Gevolg: als je nu een somber voorwerp in weinig licht hebt dan gaat de camera overbelichten want hij tracht je voorwerp niet donker maar half-grijs te maken. En omgekeerd zal een helder onderwerp onderbelicht worden omdat hij het niet helder, maar half-grijs op de foto wil zetten. Dit is het probleem van de zwarte kat in de kolenkelder en de witte bruid en zwarte bruidegom samen op de foto.

Als je dat weet kan je daar rekening mee houden.

De meeste toestellen laten toe om de lichtmeting op een andere plaats te laten gebeuren. Bvb door de ontspanknop half in te drukken. Je richt dan de camera op een voorwerp/plaats dat wel ongeveer 18% grijs is (groen gras, overtrokken lucht, blanke huid...). Je kan ook de camera zo laten meten en dan manueel die waarde instellen voor je de foto neemt.

Een gereflecteerde meting houdt ook rekening met alles wat in beeld komt. Dus als je een heldere achtergrond hebt met een donker onderwerp ervoor kan dat je lichtmeter misleiden. Vele toestellen hebben echter een "spot" meting beschikbaar. Dan kan je de lichtmeting beperken tot een kleiner oppervlak in het midden van je zoeker. Omdat de lichtmeting afhangt van wat in beeld komt is het dus ook afhankelijk van de brandpuntsafstand van je lens. Bij een groothoek wordt een groot oppervlak in rekening gebracht, bij een telelens een kleiner oppervlak. Dat kan je gebruiken om je lichtmeter te sturen: even sterk inzoomen op een geschikt oppervlak en daar de meting doen. Vervolgens manueel die belichting instellen en de compositie en scherpstelling doen.

Bij digitale fotografie is het histogram hiervoor een grote hulp. Je kan dat meestal met een of andere instelling op je scherm krijgen (rtfm). Wat is dat eigenlijk? Wel het is een grafische voorstelling van hoeveel pixels je van elke helderheid hebt. Links zijn hoeveel zwarte pixels, rechts hoeveel witte. Je weet dan direct (samen met je interpretatie van het beeld uiteraard, je moet nadenken) of de belichting goed is. Als alles langs de ene of andere kant samengeperst is dan is er over- of onderbelicht. Beste is als er links en rechts helemaal geen of heel weinig te zien is. Een Gausscurve is perfect. Zwarte pixels (links) zijn onderbelicht en witte pixels (rechts) zijn overbelicht.

Natuurlijk heb je soms geen keuze en gaan er links en/of rechts pixels zitten. Bvb bij tegenlicht is de achtergrond heel helder en het onderwerp zeer donker. Je krijgt dan een histogram met links en rechts een piek. Maar dat is normaal want dat komt gewoon overeen met wat je wil bereiken. Een opname van de maan bij nacht gaat meestal ook een grote piek links vertonen. En een sneeuwlandschap een enkele piek rechts. Vandaar dat je moet nadenken.

Sommige camera's hebben ook nog een instelling "auto-iso". De iso of gevoeligheid is ook een belichtingsparameter waarmee te spelen valt voor een goede belichting te krijgen. Meestal wordt die door de gebruiker ingesteld en maar zelden veranderd, een gevolg van de film tijd. Zit ook vaak enkele menus diep. Maar het is een belangrijke parameter. Nu is het belangrijkste daarbij te weten hoe hoog je kan gaan voor je toestel "onaanvaardbare" ruis geeft.

Een electronische sensor heeft door constructie een bepaalde gevoeligheid, zijn basis-iso. Meestal zit dit ergens rond de 50-100/200 iso. Dat wil zeggen als we het signaal dat uit de sensor komt direct digitaal omzetten dan hebben we die gevoeligheid. Willen we meer gevoeligheid, dan moeten we het signaal dat uit de sensor komt versterken voor we het digitaal maken. En versterken geeft ruis, daar is niets aan te doen. Nu worden de fabrikanten daar als maar beter in. Vroeger gaf iso=1600 al veel ruis, nu gaan veel camera's tot iso=6400 zonder dat de ruis hinderlijk wordt.

Dus als je de auto-iso waarde instelt, dan gaat de camera ook de iso waarde zelf aanpassen om bvb een sluitertijd te bekomen die snel genoeg is. Maar je moet opletten dat de iso niet automatisch zo hoog wordt dat de ruis voor jou onaanvaardbaar wordt. Dat ga je zelf dus eerst moeten bepalen. Die ruis is heel subjectief, en niet alle camera's geven evenveel ruis en ook niet hetzelfde soort ruis.

Over flitsen gaat iemand anders iets moeten vertellen want daar ken ik zelf niet veel van.

[Havoc]

Enkel de stabilisatie en het statief is een fabeltje (althans voor Canon IS en Nikon VR).  Een misvatting die via het Internet ontstaan is.  Geen enkele van de manuals van m'n lenzen zegt dat ik statief en stabilisator niet samen mag gebruiken.  Er staat enkel dat het zinloos is om de stabilisator aan te laten met een statief, er wordt enkel meer batterij verbruikt voor totaal geen meerwaarde.

OK, ik pas het aan. Mijn Mamiya 645 heeft nog geen stabilisatie, enkel mijn compactje en die gebruik ik niet opstatief.

Iets over techniek van camera houden, moment van afdrukken etc is misschien ook nuttig....

[doomslu]

Toen ik een paar jaar geleden een nieuwe camera kocht (Canon EOS 50D) kwam ik teleurgesteld terug van Nürnberg, met volgens mij niet al te scherpe foto's (van modellen, met statief uiteraard). Na experimenteren vond ik de oorzaak: stabilisator stond aan. Nu dus nooit meer met stabilisator op statief.

Ik lees nu voor het eerst dat het blijkbaar een gekend probleem is, al wordt dat dan meteen tegengesproken.
Volgens mijn ervaring denk ik dat het dus wel degelijk waar is.

Ik moet er wel bij zeggen dat ik ook een steviger statief kocht. Het gewicht van de camera was blijkbaar ook wat te veel voor het statief, waardoor de camera niet echt onbeweeglijk bleef (denk ik...).

[Havoc]

Techniek van toestel vasthouden en afdrukken is misschien ook nuttig. Stabilisatie is misschien handig om scherpe foto's te maken maar wat techniek kan ook veel helpen.

- gewicht van het toestel: iedereen zoekt een toestel dat niets weegt. Dat is inderdaad leuk als je het de Everest moet opsleuren maar gewicht help om scherpere foto's te maken. Beweging is het gevolg van een kracht die inwerkt op een massa. Dus hoe groter de massa hoe kleiner de beweging bij een gelijke kracht.

Het is niet enkel de massa van het toestel dat telt, maar ook alles dat ermee verbonden is. Het uiterste voorbeeld is het statief, je verbindt je toestel met de aardkloot. Die is behoorlijk zwaar en stevig en dat komt je enkel ten goede. Natuurlijk speelt de ondergrond een rol, vlak bij een voorbijrijdende trein gaan die trillingen door de grond en zo je statief in. Als het waait wiebelt dat ding ook. Maar je hebt misschien al gemerkt dat er onderaan de centrale kolom een haak is? Die dient om een zak met gewicht aan te hangen --> massa vergroten = trillingen verminderen.

Hier speelt ook hoe je het toestel vasthoudt een rol. Zoals velen doen met de armen uitgestrekt een compactje vasthouden is om beweging vragen. Als je de ellebogen tegen je lichaam drukt verminder je al enkele scharnierpunten en hefbomen en breng je meer van je eigen gewicht in gebruik. Een DSLR tegen je oogkas drukken en de rest tegen je wang geeft ook weer meer stijfheid aan het geheel en brengt meer massa aan de camera.

- positie: op een been staande ben je minder stabiel. Met de twee voeten tegen elkaar is het beter maar als je de voeten wat spreidt is het nog beter. Als je eens naar schutters kijkt dan zal je zien dat ze een voet vooruit zetten, de andere uit die lijn en onder een hoek met de eerste voet. Het zwaartepunt zit boven die punten: nog stabieler. Een derde steunpunt zoeken tegen een paal, muur of iets anders is nog stabieler. Dat derde steunpunt kan bvb ook een monopod zijn (statief met 1 poot). Dat is een handig alternatief voor een echt statief.

- ademhaling: ook afgekeken van de shutters. Meestal tracht men diep in te ademen en de adem in te houden bij het afdrukken. Wel dat helpt niet. Om je adem in te houden moet je je spieren opspannen en dan trillen ze. Enkele keren voor het afdrukken rustif in- en uitademen. Dan inademen en gelijkmatig rustig uitademen en dan afdrukken. Even oefenen en dit levert echt resultaat.

- afdrukken: rustig en niet harder dan nodig. Alles wat je aan de camera doet kan je camera bewegen, dus ook afdrukken. Tracht je camera zo te ondersteunen dat de richting waarin je drukt ergens "tegen" is. Je oogkas, je wang, een tafel etc.

Extra hulpmiddelen:

- de zelfontspanner (of afstandsbediening): elk toestel heeft dit, maak er gebruik van. Zeker bij opnames op statief is dit een hulp. Dit is niet alleen om zelf op de foto te staan. als je niet aan de camera komt kan je die ook niet doen bewegen.
- mirror lock-up: niet bij alle camera's (rtfm) beschikbaar. Bij een DSLR moet de spiegel eerst omhoogklappen voor de sluiter zijn werk kan doen. Die spiegel is een behoorlijke massa die snel beweegt en stopt. Dat geeft trillingen. Bij mirror lock-up klapt de spiegel omhoog en moet de sluiter erna bediend worden. Alle trillingen van de spiegel die omhoogklapt zijn dan weg. Dit is bij macrowerk op statief zeker voordelig. Uit de hand is het minder handig omdat je dan niets ziet in de zoeker. Dus uit de hand enkel als je bvb tegen iets kunt steunen.

Sommige toestellen hebben een stand waarbij dit samen met de zelfontspanner werkt. De spiegel klapt dan omhoog en even later gaat automatisch de sluiter af.

De toestellen met zo'n half-doorlatende spiegel (zoals de sony SLT hiervoor vermeld of de canon RT en pellix) hebben een spiegel die niet wegklapt. Dus daar zijn er al geen trillingen door bewegende spiegels. Maar dit soort spiegels geeft wel wat lichtverlies: er gaat nl altijd licht naar de zoeker (*). Systeem camera's die geen spiegel hebben, die hebben hier ook geen last van uiteraard.

(*) ander "nadeel" van dit systeem is dat er licht door de zoeker in de camera kan komen tijdens de belichting. Bij normale reflex camera's sluit de spiegel de zoeker af zodat er geen licht langs daar binnenkomt. Bij de camera's met half-doorlatende spiegel gaat het licht dat door de zoeker valt het spiegelhuis binnen en kan op de sensor vallen. Daarom komen al die camera's met een kapje om de zoeker dicht te maken als je een foto neemt en niet door de zoeker kijkt. Dus bvb bij statief opnames waar je niet aan de camera komt moet je dat ding gebruiken!

[Sattrickske]

@doomslu, welke lens heb je toen gebruikt?  Want er waren inderdaad Canon lenzen met een stabilisator probleem.  Mijn 3 gestabiliseerde lenzen geven geen enkel probleem op m'n Manfrotto statief.

[doomslu]

@doomslu, welke lens heb je toen gebruikt?  Want er waren inderdaad Canon lenzen met een stabilisator probleem.  Mijn 3 gestabiliseerde lenzen geven geen enkel probleem op m'n Manfrotto statief.

De gewone Kit-lens, EF-S 18-200 IS.

[Huugooke]

Je legt het allemaal klaar en duidelijk uit, Johan; maar je ijlt wat na op de stand van de technologie.
Over het binnendringen van licht bij camera's met vaststaande spiegel: dat was misschien zo met de Canon RT van 30 jaar geleden, en de Pellix van 40 jaar geleden, maar bij de Sony is de zoeker volledig elektronisch, dus geen kans op lichtlek.

Over lichtmeting: allemaal heel juist en correct tot zo'n 20 jaar geleden. Met de komst van de PC ontstond de mogelijkheid om de camera analytisch te laten denken. Software ontleedt nu het beeld en beslist over de belichting.
Ze herkent gezichten, landschappen, beweging, zeezicht, sneeuw enz.
Als je nog "spotmeting" op je camera kan instellen heb je nog controle, anders ben je aan het "brein" overgeleverd.

Nog over de camera op statief: meestal denkt men voldoende te hebben aan een paar aluminium buisjes als driepoot! Die combinatie is slechter dan helemaal geen statief. Een dikke zware driepoot, die meer weegt dan je camera, en liefst nog verzwaard met een zak zand: dat is stevig!

[Huugooke]

@doomslu, welke lens heb je toen gebruikt?  Want er waren inderdaad Canon lenzen met een stabilisator probleem.  Mijn 3 gestabiliseerde lenzen geven geen enkel probleem op m'n Manfrotto statief.

De gewone Kit-lens, EF-S 18-200 IS.

er was ooit een regel dat de sluitertijd hetzelfde getal moet zijn als de brandpunt: dus 1/250 bij 200mm.
Geen enkele stabilisator kan trillingen compenseren als je uit de hand (of met een slecht statief: zie boven) met een lage snelheid op lange brandpunt probeert te fotograferen.

[Havoc]

Klopt als de sony een electronische zoeker heeft. Enkel snap ik het nut van de combinatie van een spiegel en electronische zoeker niet. Dan kan je toch evengoed het beeld van de sensor zelf gebruiken en geen half-doorlatende spiegel zetten? Nu ja, sony volg ik helemaal niet want ik heb met hun spullen al genoeg slechte ervaringen.

Lichtmeters zijn inderdaad slimmer geworden, maar ze gaan toch nog vaak de fout in. Zeker als er grote verschillen in je beeld zitten. Snappen wat er aan de hand is stelt je in staat moeilijke situaties te herkennen. Enkel en alleen bewust zijn dat het een situatie is waar het mis kan lopen is een voordeel. Je kan dan bvb bracketten om zeker te zijn dat je toch een goede foto hebt. Of gewoon meer controleren of het goed is en herbeginnen.

Die gezichtsherkenning, bewegingsherkenning  etc zijn meestal van toepassing op de auto-focus. (iemand zei daar ook nog iets over "zoveel-punts") Vaak zijn dat ook oorzaken dat het de mist indraait. Die camera's zijn "slim" maar dat wil nog altijd niet zeggen dat wat ze doen, datgene is wat jij wil. Het is bvb niet omdat er iemand ergens links in beeld staat en dat de camera een gezicht ziet (*) dat dat voor mij het belangrijkste is. En hoeveel auto-focus punten je ook hebt, je kan er zeker van zijn dat de camera net dat ene punt uitkiest waar je echt niks aan hebt. Als je dan iedere keer de keuze van de camera moet controleren en corrigeren wordt het veel simpelder om zoveel mogelijk van de automatismen af te zetten en doelbewust zelf je keuzes te maken.

Verder geef ik toe dat ik misschien wel enkele jaren achterloop. Mijn laatst aangekochte camera is dan ook eentje van 1938 of zo

er was ooit een regel dat de sluitertijd hetzelfde getal moet zijn als de brandpunt: dus 1/250 bij 200mm.
Geen enkele stabilisator kan trillingen compenseren als je uit de hand (of met een slecht statief: zie boven) met een lage snelheid op lange brandpunt probeert te fotograferen.

Die regel geeft de laagste sluitertijd waarbij je redelijkerwijze uit de hand kan fotograferen. En die stabilisatoren zijn echt wel efficient hoor. Ze nemen niet alles weg, je moet inderdaad niet verwachten dat je nu haarscherpe foto's gaat maken met een 400mm en 1s sluitertijd. Maar het ergste wordt er wel uitgehaald.

(*) gezichtsherkenning is heel rudimentair. De camera zoekt in het beeld naar 3 zaken:
- een vertikale streep (de schaduw van de neus)
- op dezelfde hoogte als waar de vertikale streep begint 2 kleine horizontale strepen symmetrisch tov van de vertikale (de schaduw van de oogkassen)
- eronder een ongeveer horizontale lijn (de mond)

Alles wat daaraan voldoet is een "gezicht".

[Huugooke]

Dat van die spiegel bij de ALFA's heb ik ook altijd raar gevonden. Natuurlijk behoudt men zo de bestaande lenzenreeks; immers, bij het weglaten van het spiegelhuis moet de lens dichter bij het filmvlak, en moet men dus een hele nieuwe reeks lenzen fabriceren.

Wat gezichtsherkenning betreft heb je gelijk, alhoewel "ze" daar weer een stapje verder in gaan  .
De camera kan ook onthouden van wie dat gezicht is (zelfs van je hond of kat!), en dan kom je er niet met twee streepjes en een lijn!

Maar mijn punt ging over lichtmeting: automatische scèneherkenning betekent ook dat de camera zijn belichting aanpast aan de door hem "herkende" scène. Bijvoorbeeld onderaan groen en bovenaan blauw en geen onderwerp nabij: dat moet een landschap zijn!
Dat gaat soms goed de mist in, zo heb ik een collega die er maar niet in slaagt om foto's bij valavond of zelfs bij nacht te maken. Al die opnames worden door de camera "opgehelderd" , net of het middag is!

Bij een "high end" reflex kan je zelf een autofocuspunt instellen (het midden misschien) en ook spotmeting (in dat zelfde midden).
Wel jammer dat eenvoud nu duurder is dan "comfort"

Welk type was die '38 -er?

[Sattrickske]

@doomslu, welke lens heb je toen gebruikt?  Want er waren inderdaad Canon lenzen met een stabilisator probleem.  Mijn 3 gestabiliseerde lenzen geven geen enkel probleem op m'n Manfrotto statief.

De gewone Kit-lens, EF-S 18-200 IS.

Ik heb jouw 'geval' eens voorgelegd aan m'n kameraad (beroepsfotograaf met Canon materiaal) want ik heb er niet direct een sluitende verklaring voor.  Kan je eens foto posten en de EXIF data (ISO, diafragma, sluiternelheid) erbij zetten?  Hij gaat eens kijken...
Aangezien het gaat om een EF-S lens, bevat die zeker de 2e generatie IS en die werkt zeer goed met of zonder statief.  Dus we kunnen niet meteen verklaren waarom je fotos onscherp zijn.  Kan je er eens eentje posten?