Ben een beetje bang

[Kedeng Kedeng]

Nog een paar maanden en ben van school en dan kan de grote wereld beginnen
Zit nu op men laatste jaar en volg nu ABO: 2 dagen school en 3 dagen (gratis) werken.
Dus de overgang van school naar werken gaan zal dus niet echt moeilijk verlopen.

Nu wat ik wil zeggen: als ik de grote wereld binnen stap dan begint de miserie met het geld
rijbewijs, auto, lening ,huur, verzekering dit allemaal gaat veel geld kosten
en kan dan niet meer zoveel aan men treintjes uitgeven en ben dan bang dat ik
de treintjes wat ga vergetenV.

heb sommige verhalen gelezen dat men bezig met de treinen in hun jeugd
en rond hun twintigste zijn gestopt (zeker om het geld)
en rond hun 40 terug zijn begonnen

of hoe is het bij jullie verlopen?

[ERVIN]

Juuw,hoe is dat bij mij gegaan,in 1981, ik was toen 10 jaar oud, kreeg ik van mijn vader een treintje, dit was een stoomloc met 3 wagons in schaal HO en het merk was Lima.Rondjes rijden werd ik snel beu, en na lang gezaag kreeg ik nog wat sporen en een wissel, weer een hele tijd later zat ik thuis in de kelder met een baan die 2.20 op 1.20m groot was.
Ze hadden met mij heel weinig last, ik zat altijd met mijn treintjes te spelen,mijn vader, ondertussen op pensioen,was toen spoorlegger bij de NMBS,het is van hem trouwens dat ik gebeten werd door treinen,bedankt vader.
Maar toen verhuisde we, en daar was absoluut geen plaats meer voor treintjes,ik was toen 15 jaar en moest mijn geweldige hobby vaarwel zeggen.[]
In 1998 heb ik een huisje gebouwd,ik was toen 26 jaar en nog steeds gek van treinen,in dit huis moest een grote kelder of zolder komen,want diep in mijn binnenste brandde dat vuurtje voor modeltreintjes nog steeds,het werd dus een grote zolder,die ik in 2000 volledig klaar had,natuurlijk reden mijn Lima-treintjes niet zo goed meer en ging ik op zoek naar iets anders,het werd Fleischmann,maar dat bleek niet zo goedkoop te zijn,dus ben ik gedurende 4 jaar elke zaterdag gaan bijwerken in de bakkerij van mijn schoonouders,en het is zo dat ik nu de trotse bezitter ben van een grote baan waar ik mij voor de rest van mijn leven mee kan gaan amuseren.Ik ben nu wel gestopt met bijklussen,ben ondertussen papa geworden van een schat van een dochter (Marie).
Dus als je mijn baan hier op het forum ziet,bedenk dan dat ik daar elke zaterdagnacht 16 uur voor gewerkt heb!![}:)]

[doomslu]

Het is een herkenbare cyclus. Treinen, trouwen, kindjes, treinen.
Ben zelf ook in fase 4 [].
Gestart, met m'n broers, toen ik 16 was. Getrouwd 10 jaar later en toen was het even stil met de treinen. De (financi?le) prioriteiten liggen op dat moment ergens anders h?. Maar, wanneer de kinderen wat groter beginnen te worden, heb je plotseling weer een excuus []. Ondertussen gebouwd en er natuurlijk voor gezorgd dat er ruimte was. De "speelkamer" is ge?volueerd tot "hobbyruimte" en de treinen-ziekte neemt ernstige vormen aan ! En dat is ook gedeeltelijk jullie schuld !! Het is trouwens opvallend dat mijn 2 dochters meer ge?nteresseerd zijn dan mijn 2 zonen, vooral dan in gebouwen en scenery. Maar de jongste (12) kan goed meepraten over "nen 62" en "ne 77".
Om maar te zeggen dat ook een dochtertje een goed excuus is [].
Niet bang zijn, Kedeng. Dat komt allemaal vanzelf. En wie niet veel geld heeft kan ook veel zelf bouwen h

[pabe]

Hoi Kedeng,
je kan ook op je 30-ste en op je 50-ste herstarten... []
En ik kan je verzekeren, dat is reuzeplezant !!!
Heb op 6 of 7 jarige leeftijd van de goede Sint een Fleischmann BR24 met 3 'donderbussen' gekregen... of was het dat de goede Sint (mijn vader zaliger' er ook wel iets in zag...
In ieder geval, 10 jaar later lag er bij ons op de zolder een -voor die tijd- indrukwekkende baan van ongeveer 5 bij 3 meter, met verschillende niveaus, bergen, stations, etc etc.  Maar toen sloeg het 'testosteron-virus' toe en heb ik heel de boel verkocht... waarvan nu nog altijd ongelooflijk hartzeer (spijt), want er waren werkelijk prachtige 'collectors items' bij van Fleischmann...  Het testosteron-virus heeft dan zijn werk gedaan, en een 15-tal jaar later waren we met zijn vieren, dus twee dochters...  ( wat ben ik ooit die Barbie poppen beu geweest, zeker in de toenmalige winkels waar ze ook modeltreinen verkochten !!) In ieder geval, in die periode terug begonnen met een baan, ( oa met veel Jouef materiaal, toen hier bij een uitverkoop van een speelgoedwinkel op de kop getikt voor een prikje).  Toen de ruwbouw vd baan klaar was, dus we konden al rijden, al moesten alle wissels ed nog aangesloten worden en heel de scenery nog gedaan worden, werd er een lapje grond gekocht en werden er plots ipv baanplannen 'huisbouwplannen' getekend...
Heb dan van mijn hart een steen gemaakt en alles terug afgebroken (snif snif) en in de beruchte kartonnen verhuisdozen veilig verzegeld opgeborgen. Totdat een 4-tal jaar geleden de twee dochters het huis uitvlogen, en de zoon ( nog zo'n testosteron vlaagje) op kot ging in Antwerpen, er plots zoveel kamers 'vrij' kwamen... dit is ook relatief, want moeder de vrouw had direct plannen ivm logeerkamers en kleinkinderen... ;-) In ieder geval, 4 jaar geleden terug gestart, bijna alles vd oude boel verkocht, en nu het financieel iets breder gaat dan toen de 3 kids studeerden, eerst een verzamelingetje van rijdend materiaal ( DB en DR, Ep III )aangelegd via Ebay en diverse beurzen...  en na 'tig afleveringen van Modelspoormagazine en Miba voel ik mij nu ongeveer terug up to date om aan de eerste segmenten van een droombaan te beginnen met de mogelijkheden en materialen die er 30 ? 40 jaar geleden niet waren...   So, do not worry, jij staat al veel verder dan ikzelf toendertijd... gewoon even opletten voor dat testosteron-virus.. [:I]
Paul...

[bartie]

Hallo,

Niet enkel geld, maar ook tijd is er dikwijls te weinig.[V] Ik ben vader van 2 kindjes en heb een huis waar nog jaren werk aan is.
Wanneer ik mijn huis gekocht heb en een bijgebouwtje dienst kon doen om mijn treinbaan te bouwen, ben ik begonnen met plannen te maken. Ik heb echter nooit een einddatum in gedachte genomen wanneer deze af zou moeten zijn. Wanneer je veel in zelfbouw maakt, zijn er ook in de mindere maanden genoeg zaken te maken. Ik kan niet elke trein die uitkomt kopen (laat staan verscheidene stuks ervan) maar dat is ook niet nodig. Ik ben veel meer modelBOUWspoorder dan verzamelaar.
Ik denk dan ook niet dat je per se moet afhaken, maar aannemen dat het allemaal wat langer zal duren.

Bart.

[rgp]

Dag,

Heel herkenbare verhalen.
in 1963 (ik was 4) eerste treintje (ne M?rklin ) en dat heeft geduurd tot 1980 (toen een grote M?rklinbaan).
En dan de vrouw, en verhuizen en 2 kinderen.
In 1993 beginnen bouwen, enkel winddicht.  De rest zelf gedaan (ik wou nu eens in de praktijk zetten wat ik 15 jaar voorien gestuurd had).  Gevolg: prioriteiten stellen:
Gaan werken, gezin, huis afwerken, Febelrail, De Pijl, zelf aan modelbouw doen.  Alles samen ging niet: dus FEBELRAIL opgeborgen en zelf aan modelbouw op een laag pitje.  Sinds 2003 is er 0-Forum bijgekomen en vanaf deze zomer terug aan modelbouw (intensief) doen (het huis is dan eindelijk af.

Dus niet panikeren, ieder deel van het leven heeft zijn charmes []

Roland

[svvander]

Wel Kedeng Kedeng, maak je geen zorgen. Dat is voor niks nodig. Ik ken het verhaal en heb er veel over nagedacht en mij er ook heel veel slecht bijgevoeld.

Bij mij begon het virus al op de leeftijd van 5 jaar. Mijn eerste trein: een Lima trein met Franse locomotief, overge?rfd van mijn vader. Nog geen jaar later, kocht mijn vader mij een rangeer-locomotiefje met bijhorende wagons, ook weeral van Lima en SNCF, in de Nopri. (Bestaat dit nog?).

In die tijd, had ik er plezier aan, om op een tapijt te spelen en met daar mijn autotjes en soldaatjes bij. (Helemaal niet in schaal dus!).

Op een leeftijd van 12 jaar, ben ik dan verhuisd naar een groter huis, met een heel ruime zolder (zonder overdrijven zeker 80m?). Daar is mijn eerste "baan" ontstaan.
Toen vond je nog regelmatig in grootwarenhuizen, treinen en sporen, voor een zachte prijs.

Echter toen ik een jaar later, intensief begon met sporten op hoger niveau(Lees ik speelde basket in 3de Nationale reeks) en het hieruit ontstane gebrek aan tijd. Had ik besloten om alles weg te geven aan mijn neef. (Dom,dom,dom, had ik nooit mogen doen)
Toen ik dan ongeveer 7 jaar geleden de schoolbanken verliet en zelf geld begon te verdienen, kon ik mij terug enkele locomotieven aanschaffen, via rommelmarkten etc.

Vermits ik geen sport meer kon doen op hoogste niveau (auto-ongeluk, met gebarsten ruggewervel tot gevolg... alles is nu wel in orde, maar topsport, zal er nooit meer inzitten), kreeg ik ook meer tijd vrij. Ik begon mij collectie Lima terug op te bouwen, maar merkte al snel dat hiervan niet veel meer te vinden was.
Op een beurs in Vilvoorde had ik dan beslist om alles te verkopen en alles Belgisch en 3-rail te kopen.

Tijd en financi?n (ja ok, nooit genoeg geld) waren nu een minder probleem... enkel, ja, je raadt het al, plaats.
Terug een baan opgebouwd: eerst een simpel ovaal, dan een iets groter ovaal, een ovaal met een wissel en een rangeerspoor, dan een stukje dubbelspoor, een rangeerspoor en een uitwijkspoor. Meer dubbel spoor en te weinig plaats.

En toen begon de misserie he![][B)] Mijn vriendin tegen het lijf gelopen. Beginnen te verkeren, een huisje gaan huren en weer te weinig tijd. Nieuwe hobby's, nieuwe belangerijke zaken, nieuwe mensen... ja dat hoort bij het leven.

Een belangrijke zaak dat ik dan voor mezelf had uitgemaakt na lang nadenken [:I], was om toch minimaal 4u per week aan mijn hobby te besteden. Maar... ik moest eerst een huis van mijn eigen hebben.
Dus vorig jaar beginnen bouwen, in mei '05 verhuisd en nu al aan de eindfase (alhoewel, waar stopt het he) van mijn zolderkamer begonnen.
Normaal gezien zou ik in februari beginnen met het testen en uittekenen van mijn definitieve baan. Maar daar zit geen haast bij.

En toch heb ik nog steeds verschillende, tijdrovende hobby's (Ik ben secretaris van een zaalvoetbalploeg die ik zelf opgestart heb, ik speel zelf zaalvoetbal, ik ga naar 1ste klasse voetbal kijken om de 2weken, ik ga zelfs iedere week naar een ploeg in 1ste provenciale kijken, ik rij (of probeer dat toch) wekelijks minimaal 1u met de fiets en als ik dan nog tijd over heb ga ik 3x per week lopen. Ge ziet, veel tijd schiet er niet over he. Ik werk normaal steeds van 7 tot 16u of van 9 tot 18u en een nieuwbouw daar, is ook nog werk aan he. Dus, goed plannen is de boodschap.
Moesten er ooit klein mannen komen en da is toch de bedoeling, dan zal ik een pak moeten opgeven. Maar daar moet je rekening mee houden.

Maar als je echt wil, dan kan je alles, dat is zo met alles, ook met jouw hobby. Daarom, geen zorgen maken, alles op zijn tijd. Eerst studie, dan werk, dan misschien een gezinnetje en dan komt de rest vanzelf wel, als je dit echt wil.

[GeM]

't is blijkbaar overal hetzelfde verhaal []
Sluit je aan bij een modelspoorclub, m.i. de ideale gelegenheid om je modelspoorvirus de vrije loop te laten op je eigen tempo. Als je zelf even niet (meer) de plaats hebt of de nodige fondsen om je modelspoorbaan uit te bouwen, biedt een club ook hier een uitkomst. Buiten de vele tips die je overal opsteekt kan je hier ook met je rollend materieel terecht en je hoeft je hobby niet in de kleerkast te stoppen.

[Jurgen]

Ik heb mijn eerste trein gekregen toen ik nog een klein Jurgentje was. Zo klein, dat mijn ouders hem nog een paar jaar opzij gehouden hebben. Maar op een morgen stond hij daar toch, gekregen van de sint. Voor mijn ouders een goedkoop jaar en ik was toch tevreden.

Met mijn 10de verjaardag ben ik dan zelf een M?rklin (Duitse) startset gaan kopen. En dat was de eigenlijke start voor mij.

Sindsdien hebben de sint en de kerstman hun duit in het zakje gedaan. Maar ook met mijn volgende verjaardagen kreeg ik dingen voor de modelbaan. Met het weinige zakgeld dat ik kreeg, kocht ik dan ook locs. Maximum 1 per jaar, meer kon ik niet betalen.

Maar dan, ik ging werken. De hobby, daar was ik na mijn werk veel te moe voor. Dus het spelen werd een beetje vergeten. Maar ik ben wel de gekende magazines blijven kopen, ook catalogi en foldertjes bekeek ik van onder tot boven. Voor beurzen maakte ik tijd (nu nog trouwens) en daar kocht ik dan ook de modellen die ik wou.

Nu, 13 jaar na de start, heb ik nog steeds alles waarmee ik begonnen ben (Ook de trein van de sint [^]). Het spelen is nog steeds wat op de achtergrond en plannen voor een echte modelbaan, die zitten nog steeds in mijn hoofd. Want, zoals zovelen heb ik gewoon plaatsgebrek.

Een vriendin heb ik nog steeds niet, ik woon nog bij mijn ouders en heb voorlopig nog geen plannen om alleen te gaan wonen. Dus de situatie waarin ik me nu bevind, kan van vandaag op morgen ineens omdraaien natuurlijk.

Wat er ook gebeurd, ik heb me voorgenomen om niets, maar dan ook niets te verkopen. De modeltreintjes staan niet in de weg. (Voor mijn moeder eigenlijk wel, want zij wou haar naaimachine op die plaats zetten waar mijn baantje staat [!], maar ik was eerst [:p])

[Havoc]

De cyclus klopt min of meer, maar de reden kunnen verschillen.

Bij mij was het gedaan toen ik verder gestudeerd heb. Geen tijd meer en geen plaats voor een permanente baan. Ook andere interesses gehad rond die tijd. Wel altijd blijven binnenspringen in de modelbouwwinkel. Gevolg: een hoop materiaal dat nog nooit gereden heeft. Nu begint alles zowat terug op in zijn plooien te vallen (nu ja...) en is er weer tijd en interesse. Trouwens, op TV is er toch geen bal, maar internet slorpt de laatste tijd at teveel tijd op.

[Gerolf]

Dit is een h???l bekend verhaal, inderdaad!
Eerste kennismaking: 5 jaar (lima en fleishmann)
Eerste eigen baan: +/- 12 jaar, tweede - betere - baan op m'n 18de
Pauze vanaf m'n 20ste tot 35ste (pauze, geen echte onderbreking)
Sinds 2000 terug 'vollen damp' vooruit. Voor de ge?nteresseerden: volgende zaterdag word ik 44 []

[Tom]

Ik heb als ik 6 jaar was voor mijn Sinterklaas een trein van mehano gekregen.
Je weet wel zo'n startset met eengondplan en een berg en huisje.
Maar met die trein werd alleen maar gespeeld, niet echt ernstig modelbouw dus.
Sinds 2004-2005 ben ik de grotemensenmodeltreintoer op gegaan (wat een woord).
Ik ben student en ik vrees dat ik op een bepaald moment alles (voorlopig) aan de kant zal moeten zetten.
Maar voor het moment laat ik alles zo'n beetje zijn gangetje gaan.

[sdbhg]

Ook bij mij begon het in de kindertijd...

Toen ik 7 jaar was, hadden mijn vader en grootvader een baantje gemaakt voor mij op een spaanplaat met een lima-loc en 2 wagonnetjes. Tot mijn 13de jaar heb ik dat baantje verder uitgebouwd met scenery en wat extra sporen. Deze plank stond op wielletjes en schoof toen onder mijn bed.

Op mijn 20ste verliet ik het ouderlijke nest en de plank verhuisde mee maar kwam terecht op mijn zolder. Alles verdween uit mijn belangstelling door studie en daarna werk.

Op mijn 34ste heb ik mijn vriendin leren kennen en besloten we om de zolderkamers (ik had twee kamers op zolder rechtstreeks onder de dakpannen)in te richten tot volwaardige kamers. De ene kamer werd studeerkamer van mijn vriendin, de andere kamer stond leeg... en er boven ontstond nog een extra zolder.

Op zekere dag deed ik een uitstapje met vrienden naar train city blankenberge en dit fascineerde mij erg. Ik heb toen de oude lima's uit de dozen gehaald en getest en die marcheerden nog. En zo kreeg ik de microbe te pakken. Ik heb wel een tijdje getwijfeld, maar 1,5 jaar geleden besloot ik met de hobby te starten.
Ik verkocht al de oude limaspullen, kocht een fleischmann start set en de lege nieuwe kamer werd mijn modelspoorkamer. Elk week-end ben ik aan het knutselen en ik geniet echt van deze hobby.

Bijzonder tof is wel dat mijn vriendin -en vooral haar vader- de hobby heel leuk vinden. Ze leven echt mee en volgen de evoluties op de baan.

Mijn eigen ouders reageren er wel nogal negatief op : geldverspilling, kinderachtig. Zij hebben de baan nog nooit gezien en ik houd het liever zo.

Tot zo ver mijn verhaal ...

[Peter]

Allemaal heel gekende verhalen.
Blijkbaar is het bij de meeste van ons op ongeveer dezelfde wijze begonnen. Ook bij mij was/is dit zo. Wat de toekomst betreft Kedeng, dat is altijd een onzekere faktor. Voor een groot gedeelte zal je zelf verantwoordelijk zijn hoe je toekomst er gaat uit zien.
Wat mezelf betreft: ik ben een heel gelukkig man, ik heb een liefhebbende echtgenote die me steunt in mijn hobby, en dikwijls met ideeen over de brug komt. Op de zolder,waar mijn baan staat, is er een hoek voorzien waar zij, als ze wil kan zitten lezen, haken enz. (moet niet, mag wel) Op die manier schep je nog eens een extra band, en ga je het naast elkaar leven tegen. Ik ken er die elke vrije minuut aan hun hobby bezig zijn en op die manier hun echtgenote/gezin verwaarlozen. Dit is niet de juiste manier. Probeer altijd je vriendin of gezin zoveel mogelijk bij alles te betrekken. Het levert je enkel voordeel op. Als mijn kinderen/schoonkinderen en kleinzoon op bezoek komen is er altijd wel even de vraag door hen, hoever ik sta, of wat ik aan mijn baan heb gedaan, waarna ze er toch altijd even naar moeten kijken. Dit vind ik zelf de ideale situatie, en voor een groot gedeelte heb je het zelf in de hand hoe jouw toekomst wordt.
Je best moet je wel zelf doen.
Peter [][:I][]

[ysbeer]

De bijna vaste trend in al deze verhalen is jong beginnen dan het geloof verliezen maar later toch weer bekeerd worden.
Bij mij is het niet anders gegaan.
Alleen het begin was anders toe ik zo een jaar of 8 was wilde dolgraag een trein,maar dat was in die tijd een vrijwel on bereikbaar ideaal.
wat er al was was onbetaalbaar duur althans voor de gemiddeld mens in een toen straatarm nederland.
Ik herinder mij mij nog de vele uren die ik heb gestaan voor de etalage van de speelgoed winkel,waar een (wat we nu zouden vinden)armoedig treinje van het uit zijn as herrezen MARKLIN zij rondjes draaide.
Na een paar jaar kreeg ik een opwind trein (spoor nul)en die heeft heel lang op door mijn vader zelf gemaakte rails door ons huis gereden.
Tot dat de veer brak,toen was het voorbij.
Na maanden van verdriet ,kwamen andere hobbys in mijn leven elctronica
vrouwen enz
Pas op mijn 27 ste laaide de treinen koorts weer op en kocht ik een V60 van fleischman.
Daarna is het langzaam berg opwaarts gegaan maar pas in de tachtiger jaren ben ik echt begonnen,na enkel mislukkingen(want dat hoort er ook bij)om een baan te gaan bouwen.
En nu (hij is nog niet af en daar ben ik blij om)geniet ik naast nog enkel andere dingen nog dagelijks van onze geweldige hobby

wim